Τα 7 χαρακτηριστικά των μόνιμα δυστυχισμένων ανθρώπων

Η χαρά και η λύπη είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που λέγεται ζωή. Είναι δεδομένο ότι θα βιώσουμε και τις δύο, όπως είναι αναπόφευκτο ότι κανείς δεν μπορεί να γεύεται μόνο τη μία ή μόνο την άλλη σε αυτή τη ζωή. Ο καθένας, όμως, επιλέγει τι στάση θα κρατήσει απέναντι στην τελευταία, μια απόφαση που καθορίζει την ίδια την ποιότητα της ζωής που θα βιώσει: θα αντιμετωπίσει τις λύπες γιατί οι χαρές είναι πολύ σημαντικές; Ή θα το πάρει απόφαση ότι όσες χαρές και να έχεις, στο τέλος υπερισχύουν οι λύπες;
Σύμφωνα με την ερευνήτρια του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, Sonja Lyubomirsky: «Το 40% από τη δυνατότητά μας για ευτυχία προέρχεται από τη δύναμή μας για αλλαγή». Την ανάγκη για αλλαγή που έχουμε κάθε φορά που τα πράγματα πηγαίνουν άσχημα και αισθανόμαστε την ανάγκη για ένα restart. Εξάλλου για να λυθεί κάποιο πρόβλημα που μας απασχολεί, δεν αρκεί να επικεντρωθούμε στο ίδιο το πρόβλημα, αλλά στην ευρύτερη στάση ζωής που έχουμε διαμορφώσει.

…παρότι τα θετικά προσφέρουν μεγάλες χαρές!
Εκείνο που παρατηρείται, ωστόσο, είναι ότι άνθρωποι που διαχρονικά εμφανίζουν ορισμένες από τις παρακάτω 7 συμπεριφορές, έχουν κατά κύριο λόγο άσχημη εικόνα για τη ζωή και συνεπώς, είναι διαχρονικά δυστυχισμένοι. Το «διαχρονικά» έχει τη σημασία του και κάνει τη διαφορά, καθώς όλοι έχουμε τις καλές και κακές μας στιγμές και όλοι θα περάσουμε από θετικά και αρνητικά στάδια. Το θέμα είναι πόσο συχνά αλλά και για πόσο καιρό μένουμε σε αυτά.Ποιες είναι αυτά τα 7 σημάδια μιας μόνιμα δυστυχισμένης ζωής;
1. Η σταθερή αντίληψη για τη ζωή είναι ότι είναι σκληρή

Οι διαχρονικά χαρούμενοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες της ζωής με αισιοδοξία, αναγνωρίζοντας ότι και αυτές είναι μέσα στο πρόγραμμα. Ωστόσο αυτό δεν αναιρεί ότι η ζωή είναι γεμάτη χαρές και απολαύσεις, για τις οποίες αξίζει να υπερκεράσεις κάθε δυσκολία.
Αντίθετα όταν κάποιος πιστεύει σε μόνιμη βάση ότι οι χαρές της ζωής είναι μεμονωμένες και ανίσχυρες μπροστά στις δυσκολίες που ανακύπτουν, διαμορφώνει την αντίληψη ότι ο ίδιος αποτελεί θύμα της ζωής, ότι αδικείται από αυτήν και ότι εκείνη στέκεται μόνο σκληρή μαζί του, βάζοντάς του διαρκώς εμπόδια.

 
2. Πιστεύουν ότι οι άλλοι άνθρωποι δεν είναι άξιοι εμπιστοσύνης

Κάποιος που χαίρεται τη ζωή, είναι γενικότερα θετικά διακείμενος τόσο απέναντι σε όσα του συμβαίνουν, όσο απέναντι στους άλλους. Έτσι συνήθως αναπτύσσει μεγάλη κοινωνικότητα και εύκολα δημιουργεί καλές σχέσεις (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλες θα καταλήξουν σε φιλίες).
Αντίθετα διαχρονικά δυσαρεστημένοι άνθρωποι βλέπουν εκ των προτέρων με καχυποψία τους άλλους, θεωρώντας ότι ζωή είναι σκληρή και γι” αυτό το λόγο, πρέπει να μην εμπιστεύεσαι όποιον/α γνωρίζεις.

 
3. Συγκεντρώνουν τον εαυτό τους στα αρνητικά παρά στα θετικά της ζωής

Υπάρχει πλήθος θετικών και αρνητικών πραγμάτων σε αυτόν τον κόσμο. Και αναμφισβήτητα σε όλους μας τυχαίνουν τόσο τα πρώτα, όσο και τα δεύτερα. Το θέμα, όμως, είναι τι από τα δύο θα διαλέξει κάποιος: να έχει ως κίνητρο τα θετικά και να αγωνίζεται για να τα αποκτήσει ή να ζει με το φόβο για τα αρνητικά, προσπαθώντας να προβλέψει και προστατευθεί από κάθε πιθανό κίνδυνο; η επιλογή, εν τέλει, καθορίζει την οπτική που έχουμε για τη ζωή.

 
4. Συγκρίνουν τον εαυτό τους με άλλους και αισθάνονται φθόνο

Το αίσθημα του φθόνου είναι αναπόφευκτο μέρος της ανθρώπινης φύσης έτσι κι αλλιώς. Κανείς δεν μπορεί να το αποφύγει. Όλοι, ωστόσο, μπορούμε να το δαμάσουμε. Γι” αυτό το λόγο, υπάρχουν άνθρωποι που χαίρονται με την επιτυχία των άλλων, ή απλώς δεν συγχέουν τη δική τους επιτυχία ή αποτυχία με την επιτυχία των άλλων. Αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που θεωρούν ότι η αποτυχία τους οφείλεται σε επιδράσεις από άλλους, οι οποίοι είναι επιτυχημένοι στον τομέα που θα ήθελε να είναι αυτός. Η δεύτερη περίπτωση καλλιεργεί μια αρνητική στάση απέναντι στους άλλους, η οποία επιστρέφει στον εαυτό μας και μας απομονώνει από την κοινωνία.

 
5. Μοχθούν να ελέγξουν τη ζωή τους

Στη ζωή σίγουρα τίποτα δεν χαρίζεται απλόχερα, εκτός από τη δικαιοδοσία που έχουμε πάνω στον εαυτό μας (αν και αυτό δεν είναι και πολύ σίγουρο τελικά). Στην ουσία είμαστε ελεύθεροι να προσπαθούμε να πετύχουμε οτιδήποτε θελήσουμε και εκεί (δηλαδή στη θέληση) βρίσκεται όλο το ζουμί της επιτυχίας ή της αποτυχίας μας. Άνθρωποι που χαίρονται τη ζωή επικεντρώνονται σε στόχους και παλεύουν να τους πετύχουν, ανεξάρτητα από το αν απογοητεύονται όταν κάτι δεν πάει καλά. Από την άλλη, άνθρωποι που δεν βρίσκουν και τόσο εύκολη τη ζωή, συνήθως επανέρχονται στα ίδια λάθη, αδυνατώντας να πάρουν μια ευεργετική απόφαση για τον εαυτό τους, ακόμα και όταν τα πράγματα είναι εντελώς προφανή.

 
6. Σκέφτονται το μέλλον τους με αγωνία και φόβο

Οι χαρούμενοι άνθρωποι βρίσκουν την πηγή της χαράς τους στο γεγονός ότι είναι αισιόδοξοι. Μπορεί να μην τους πηγαίνουν όλα καλά, μπορεί να έχουν ατέλειες, μπορεί να έχουν ελλείψεις, αλλά είναι προσαρμοστικοί στα όποια θετικά έχουν και συγχρόνως, πιστεύουν (και αγωνίζονται για να) ότι τα δύσκολα θα ξεπεραστούν με κάποιο τρόπο, όσο απρόσμενος και αν μοιάζει αυτός.
Από την άλλη, δυσαρεστημένοι άνθρωποι, που βιώνουν με φόβο και κακή διάθεση το παρόν τους, αυτομάτως ατενίζουν με φόβο και αγωνία το μέλλον, θεωρώντας ότι αφού στο παρόν τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα και δυσεπίλυτα, τότε στο μέλλον θα γίνουν χειρότερα.

 
7. Γεμίζουν τις συζητήσεις τους με κουτσομπολιά και παράπονα

Αυτή η συμπεριφορά είναι γενική. Όλοι μας δελεαζόμαστε από συζητήσεις που αφορούν απόκρυφα μυστικά για τους άλλους, όπως επίσης, όλοι μας έχουμε την ανάγκη να μοιραστούμε τα παράπονά μας με τους άλλους. Ωστόσο, υπάρχει μια διαφορά: οι ευτυχισμένοι άνθρωποι ζουν κυρίως με βάση τα όνειρά τους και άρα στον κόσμο τους. Θέλουν να μιλούν, ως επί το πλείστον, γι” αυτά και να συμμερίζονται την αισιοδοξία τους με τους άλλους. Ναι μεν θα κουτσομπολέψουν, ναι μεν θα κάνουν παράπονα, αλλά θα το κάνουν μεμονωμένα, καθώς όλα θα είναι περιστρεφόμενα γύρω από τον ιδανικό, αισιόδοξο κόσμο τους.
Αντίθετα μόνιμα δυστυχισμένοι άνθρωποι μένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν. Βιώνουν τη δυσκολία να ξεπεράσουν ορισμένες απορρίψεις που δέχθηκαν, έχουν σχηματίσει άσχημη εικόνα για τη ζωή και γι” αυτό το λόγο, αρέσκονται είτε συζητούν για τους άλλους, συνήθως κρίνοντας ενέργειες των άλλων που θεωρούν ότι επιδρούν άσχημα στους ίδιους (βλ. το «4»), είτε απλώς να εκφράζουν μόνιμα τη δυσαρέσκεια που αισθάνονται μέσα από τα παράπονά τους